آئین مستان

این روزها کارم به جای خانه داری

بغض است و  داغ و اشک و آه و بی قراری

بنگر که دیگر یا علی افتادم از پا

باید کنی کم کم دگر فکر نزاری

من دوست دارم مادر این خانه باشم

اما بود این زخم هایم سخت کاری

باید چگونه شانه زد بر موی زینب

با این فغان و  اشک و آه و بی قراری

همسایه ام دیشب دعا بر مرگ من کرد

من که همیشه کرده ام  همسایه داری

پرسید دیشب زینبم با گریه از من

آیا برای زندگی میلی نداری

دیدم که زینب خیره گشته بر لباسم

گفتم عزیزم لاله ها را می شماری

یک بار دیگر مادرانه روی زانو

او را نشاندم یاد ایام بهاری

می خواستم دستی کشم روی سر او

دستم نکرد این آرزو را باز یاری

با گریه گفتم دخترم در خانه ی من

باید تو باشی مادرت را یادگاری

زینب مبادا چادرت خاکی ببینم

هرگز مبادا پیش دشمن کم بیاری

پس وعده ی ما قتلگاه پایین نیزه

باید بیایی تا به پای من بباری

حسین غریبه حسین

مرو ای امید تنهای من

ببین بسته داغت، دستای من

نكن شرمنده حیدر و زهرای من

آتیش گلبرگ یاس و می سوزونه

در خونه قلبم رو می لرزونه

می دونم داغت رو قلبم می مونه

راحة روح المرتضی، یا زهرا

شده رنگ آتیش، چشم حیدر

پرستوی من شد ،بی بال و پر

چكیده خونت رو دستم از میخ در

خدا می دونه دردم بی درمونه

برام این دنیا بعد از تو زندونه

می دونم داغت رو قلبم می مونه

آتیش گلبرگ یاس و می سوزونه

در خونه قلبم رو می لرزونه

می دونم داغت رو قلبم می مونه

راحة روح المرتضی، یا زهرا

دل تنگم زهرا، شد ویرونه

برای اون چشمات، كه بی جونه

ببین اشكای زینب مثل بارونه

حسن دنبال مادر سرگردونه

حسین یك گوشه مثل من حیرونه

می دونم داغت رو قلبم می مونه

من بی قرار روضه ی زهرای اطهرم
خدمتگزار روضه ی زهرایاطهرم
روزی که روزی همه را داد ذوالمنن
بر من ولای فاطمه را دادذوالمنن
با مهر او حوالی عشق خدا شدم
دیوانه ی ولای علی مرتضی شدم
با مهراو حیات مجدد گرفته ام
اسلام واقعی ز محمد گرفته ام
یک شب که خواب آمد و هستمرا گرفت
دیدم نگار آمد و دست مرا گرفت
فارغ دلم ز فکر غم انتظار کرد
آمدقرار سینه مرا بی قرار کرد
روح مرا به وادی عشق خدا کشید
در مجلس منوری ازانبیا کشید
دیدم تمام در بر آدم نشسته اند
با احترام محضر خاتم نشستهاند
آنجا خلیل خادم و جبرئیل سینه زن
موسی کلیم همره او مانده از سخن
عیسیمسیح گوشه ای از مجلس خدا
در زمزمه بیا قمر نرگس خدا
ناگه نگار بر سر منبرنهاد پا
این گونه گفت مدحت زهرای مصطفی
بسم اللهش سلام به زهرای عشقبود
روضه نبود جنت اعلای عشق بود
بعد از سپاس خالق یکتا امیر عشق
گفتاسلام مادر خیر کثیر عشق
اول سلام بر سکنات الهی ت
دوم سلام بر وجنات الهیت
سوم سلام بر دل پر از خدای تو
بر دست های زخمی و مشکل گشای تو
چهارمسلام بر همه ی جلوه های تو
بر گریه های نیمه شب و ربنای تو
پنجم سلام بر تو وبابات مصطفی
بر همسر غیور و صبور تو مرتضی
مادر سلام بر تو و اولاد پاکتو
مانده هنوز مخفی از خلق خاک تو
مادر سلام بر همه ی غصه های تو
بر غربتمدینه ی کرب و بلای تو
مادر سلام بر خم ابروی زخمیت
بر پهلوی شکسته و بازویزخمیت
مادر سلام بر تو و تابوت چوبیت
بر آفتاب دیده ی پاک و غروبیت
مادرسلام بر همه ی ناله های تو
آتش گرفت خاک زمین زیر پای تو
اینجای روضه یارگریبان درید و گفت
آه از درون سینه ی خسته کشید و گفت
مادر سلام بر تو و حیدرکه شب نخفت
بر غنچه ای که در وسط شعله ها شکفت
فریاد وای از همه ی انبیاءبلند
آواز آه از دل عرش خدا بلند
اما سخن میان زبانها ادامه داشت
او میسرود روضه و غوغا ادامه داشت
ناگه کلام رنگ خدایی تری گرفت
شوری عجیب مجلسپیغمبری گرفت
زهرا اگر نبود خدا عالمی نداشت
زهرا اگر نبود علی پرچمینداشت
زهرا اگر نبود تکامل فسانه بود
حتی خدا بدون دلیل و نشانه بود
زهرااگر نبود سعادت سراب بود
فریاد وا خدا به خدا بی جواب بود
زهرا اگر نبودهدایت ضلال بود
فهمیدن نجات و تعالی محال بود
زهرا اگر نبود شفاعت خرافهبود
حتی قلم ز جرم خلایق کلافه بود
زهرا اگر نبود ولایت هلاک بود
دین خداو عشق علی زیر خاک بود
زهرا اگر نبود کسی سینه زن نبود
از شور و عشق و نغمه یمستی سخن نبود
کم کم اذان صبح شد و حرف ناتمام
مولا نمود بحر نماز شبشقیام
ناگه به خویش آمدم و غرق التهاب
دیدم که خواب بودم و با چشم پر زآب
روی لبم نوای غریبانه ای نشست
بغضم به یاد خواب خوش دیشبم شکست
گفتمسلام مادر اعجاز فاطمه
سوز مرا به گریه نما ساز فاطمه

رفتن تو مرگ برام ،بمون كه با تو زنده ام

می ری ولی این و بدون، حروم  بی تو خنده ام

نمی تونم باور كنم،باید سیاه به تن كنم

آخه چه جوری می تونم،فاطمه مو كفن كنم

دارم نفس می كشم و میلی به موندن ندارم

موقع تشییع تنت،خودمو تو خاك می ذارم

چرا این طوری نگاهم می كنی

دل من افتاده كه مسافری

خانمم داره نگات حرف می زنه

می گه از خونه ی من می خوای بری

دل حیدر و داری خون می كنی

وقتی رخت مشكیمو در می آری

وقتی كه تو گریه می خندی

می دونم درد بازو تو به روم نمی آری

تو بمون بذار كه شرمنده نشم

بذار حق فدكت رو بگیرم

اگه تو عزم سفر كنی عزیز

ظاهراً زنده ام اما میمیرم

می دونم دنیا برات چون قفسه

می دونم از این زمونه سیر شدی

فاطمه منو ببخش منو ببخش

می دونم تو این سه ماهه پیر شدی

مرو مرو زهرا،مرو مرو زهرا

السلام ای ثمر عمر پیمبر زهرا

داده طاها لقبت حضرت مادر زهرا

کفو و همتای علی فاتح خیبر زهرا

به ائمه شده ای حجت اکبر زهرا

التماسیم و به الطاف شما محتاجیم

با همان دست ، دعا کن به خدا محتاجیم

وقت آن است که از خاک تو زر جمع کنیم

چادرت را بتکانی و قمر جمع کنیم

باید از بین کلام تو نظر جمع کنیم

باز هم خطبه بخوانی و گهر جمع کنیم

آن کسانی که به آئین خدا محتاجند

به بیانات تو در دین خدا محتاجند

با ولای تو نوشتند نجات ما را

با تو امروز نداریم غم فردا را

پس مگیر از لب ما خواهش یا زهرا را

انقلاب تو گرفته است همه دنیا را

از علی و غم او سخن آغاز نما

سفره ی درد غریبانه خود باز نما

چند وقتیست سرم روی تنم می افتد

دست من نیست که گاهی بدنم می افتد

نقش لاله به روی پیرهنم می اُفتد

دست من کار کند، مطئنم می اُفتد

من چگونه بپرم بال و پرم سوخته است

به خدا بیشتر از تو جگرم سوخته است

من ز تب کردن و بیمار شدن خسته شدم

بر سر خادمه سربار شدن خسته شدم

با تن سوخته تب دار شدن خسته شدم

من از این دست به دیوار شدن خسته شدم

شانه از دست من افتاد ، دل زینب سوخت

چشم من بر حسن افتاد ، دل زینب سوخت

آنقدر آب شدم من که تنی نیست که نیست

مثل تصویر شدم من، بدنی نیست که نیست

جز حلالم کن علی جان  سخنی نیست که نیست

هر چه گشتم به خدا یک کفنی نیست که نیست

کاشکی زودتر این پیرهن آماده شود

بهر فردای حسینم کفن آماده شود

مگر كسی كه كشته شد ،تنش برهنه می كنند

مگر كه كهنه پیروهن ،به پیكرش روا نبود

حسین من، حسین من

خدایا مارو به كربلا برسان،مارو برا حسین بمیران

مگر حسین تشنه لب، عزیز مصطفی نبود

مگر به كربلا كفن ،به غیر بوریا نبود

حسین من، حسین من

در زلف چون كمندش، ای دل مپیچ كه آنجا

سرها بریده بینی، بی جرم و بی جنایت

منظومه ی كرم ، بی بی  بی حرم

كاش سید بودم و بودی تو مادرم

ولی ، شنیدم هر كی، كه دوست داره

می تونه بهت بگه مادر

مادر،  نوكرت محشر،  اگه گرفتاره

می تونه بهت بگه مادر

مادر،  یا اُم الشهدا

ای درد و غم چشان

بانوی بی نشان

در یاری علی،  رفتی كشان كشان

حیف كه،  دیدنت بی یار

زدنت سیلی،  تو ی كوچه های نامردی

صد بار،  مردی و زنده ، شدی تا وقتی

با حسن به خونه برگردی

مادر، در بین كوچه ها

مادر ، بی كس بودی چرا

مادر،  یا اُم الشهدا

منظومه ی كرم ، بی بی  بی حرم

كاش سید بودم و بودی تو مادرم

هر دم تو در تبی

زار و جون به لبی

بیشتر از همه كس،  در فكر زینبی

فكره،  سفرش هستی

سفری كه با،  سالارش می ره كربلا

یاد،  عطش حسین ، توی گودالی

لحظه ی غروب عاشورا

مادر گریان كربلا